فانوس

یا حق

گفتن از ماه کریم رب عظیم سخت دشوار است و درک آن قریب به محال. هنگامی که به خود می نگرم حتی فهم آنچه که خوبان روزگار در وصف این ماه مبارک از خود به جای گذاشته اند محال به نظر می رسد، چه رسد به اینکه از جان بنوشم و چشمه دل را فوران بخشم. حکایت دل ما حکایت سنگ های سفت شده ای است که تنها با عصای موسی و به اذن حق از آن آب جاری نمی شود. و چقدر در طلب آن تشنه و خشک شده ام. ای وارث موسی کلیم، تنها یک نظر از تو کافی است که چشمه ها پر آب شوند و سیلاب جاری شود. خدایا ... آمین!

رجب و شعبان گذشت و ما وارد کلاس ولایت نشده به توحید رسیدیم. حال چه انتظاری هست که درک توحید کنیم. ما جاهلانه در زندگی حیوانی بسر می بریم و از انسانیت بی خبر هستیم. باور کنید اگر خداوند رزقی بهتر از روزه سراغ داشت در این ماه بر سر سفره مهمانی می آورد و بندگان را به آن پذیرایی می کرد.

درک توحید بی ترک دنیا محال است و روزه تنها، نشانه ای از ترک و امساک است. روزه نفی است تا به ایجاب رسی. روزه لااله است تا به الا الله رسی.

ای دریغ از روزه داران واقعی. حال ما حال حیواناتی است که قدری آب و غذا از آنها دوره شده است و به هنگام رسیدن به آن مانند شتران بیابان عطش خود را خاموش می کنیم و از در ک حقیقت نه تنها غافل بلکه عاجز هستیم. عجز ما از سر و گردن بسته به آخور است که توانایی بیرون آوردن از آن را نداریم. تنها صدایی می شنوم و  افسوس می خورم. 

خدایا تاکی؟؟ یا کریم الصفح ...